Κείμενο του ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ... στην Sportday 17/03/2006
Τη λέξη «Φωστήρας» στο ποδόσφαιρο την ανακάλυψα, πιθανολογώ, όπως όλα τα παιδιά που μεγάλωσαν τη δεκαετία του '70: από τα χαρτάκια! Ο Δεϊμέζης, που ήταν ο σταρ της ομάδας, υπήρχε στα χέρια κάθε πιτσιρικά που… σεβόταν τη διαδικασία των ανταλλαγών. Αλλά ο Ρέλλης και ο Καπίρης; Δυσεύρετοι! Όσο για τον Αβαγιανέλη, εκεί να δεις. Πέντε χαρτάκια δεν σου αρκούσαν για να τον αποκτήσεις!
Την πρώτη εντύπωση μου την έκανε μια νίκη του στη Ριζούπολη επί του πανίσχυρου Απόλλωνα Αθηνών. Ο σπίκερ του ραδιοφώνου έλεγε και ξανάλεγε για το εκπληκτικό γκολ του Δεϊμέζη, αλλά δεν το είδε κανείς ποτέ. Σε μια εποχή που η τηλεόραση ήταν σπάνιο είδος, οι κάμερες πήγαιναν μόνο στα ματς των μεγάλων!
Ακριβή ημερομηνία δεν θυμάμαι, αλλά ήταν χειμώνας του 1972 όταν αυτά τα ονόματα, τα οποία άκουγα από το ραδιόφωνο και έμπαιναν από τα λιγοστά στιγμιότυπα της «Αθλητικής Κυριακής» στο σπίτι, έλαβαν σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια μου. Με αντίπαλο τον Εθνικό στο Στάδιο Καραϊσκάκη, με τον κόσμο από νωρίς εκεί, στις εξέδρες, ένα απομεσήμερο Κυριακής. Το παιχνίδι, συγκλονιστικό, με τον Φωστήρα να προηγείται 3-1 και να χάνει 4-3.
Λίγες εβδομάδες μετά, στην τηλεόραση, συνειδητοποίησα και γιατί τον έλεγαν «φονέα των γιγάντων». Η νίκη επί του Ολυμπιακού (με Υβ, Αργυρούδη, Δεληκάρη και Γιούτσο) στον Ταύρο με 3-1 ήταν αποτέλεσμα μιας μεγάλης προσπάθειας με τη σφραγίδα του Ρεμούνδου και πιθανότατα το καλύτερο ματς στην καριέρα του Σινανίδη. Στα χρόνια που ακολούθησαν πήγα στο γήπεδο μερικές φορές ακόμα προς τον Ταύρο. Είδα την Παναχαϊκή του Δαβουρλή και του Ρήγα να σκύβει το κεφάλι. Είδα το καμάρι το Ταύρου να νικά τον Πανιώνιο του Δέδε, του Μαύρου, του Χάιτα και του Σκρέκη. Την ΑΕΚ, με Παπαϊωάνου, Νικολάου, Τόσκα, να χάνει πιο εύκολα από ό,τι δείχνει το τελικό 2-1.
Κυρίως, όμως, απόλαυσα ένα αληθινό ποδοσφαιρικό ρεσιτάλ των παιδιών του Φωστήρα με τον ΠΑΟΚ του Σάνον, του Κούδα, του Σαράφη και του Τερζανίδη. Ενα εντυπωσιακό και καθαρό 3-1, λίγες μέρες μάλιστα μετά την ιστορική πρόκριση του «Δικεφάλου του Βορρά» με 4-0 επί της γαλλικής Λιόν!
Ενα αλλο απόγευμα του 1973, στον Ταύρο, ένα απίθανο γκολ από το μαγικό αριστερό πόδι του Χουάν Ραμόν Βερόν γλίτωσε τον ΠΑΟ του Πούσκας από την ήττα. Ημουν εκεί και τον Μάρτη του '74, όταν στα τελειώματα της ομάδας ο Ολυμπιακός του Πετρόπουλου δεν σταματούσε να σκοράρει, για να πετύχει το περίφημο πια 11-0. Η παρέα του Ταύρου το 1974 δεν μπόρεσε να κρατηθεί στη μεγάλη κατηγορία κι από τότε δεν ξαναγύρισε. Τα ονόματα που ανέφερα πιο πάνω, όμως, αλλά και ο Πανόπουλος, ο Κατάνιας, ο Νάτσης, ο Λάζος, ο Αλβέρτος, ο Γεράκης, ο Μπιτούνης μπόρεσαν να κρατηθούν στις μνήμες όλων εμάς που αγαπήσαμε την μπάλα σε εκείνα τα χρόνια με τα ξερά γήπεδα, αλλά και τις γεμάτες εξέδρες!
Από την ομάδα στην οποία ξεκίνησε ο 16χρονος Κώστας Ελευθεράκης το επιτυχημένο ταξίδι του στο ελληνικό ποδόσφαιρο και ο αείμνηστος Παναγιώτης Βεντούρης έκανε τα πρώτα βήματά του, για να γίνει μετά αναντικατάστατο στέλεχος της ΑΕΚ του Στάνκοβιτς, πέρασαν κι άλλα ταλέντα τη δεκαετία του '70 και του '80. Ο Φωστήρας με την κατάκτηση του Κυπέλλου της Αθήνας πριν από λίγες μέρες ξανάρθε στο προσκήνιο, αλλά, ειλικρινά, για μένα είναι σαν να μην έφυγε ποτέ!
Την πρώτη εντύπωση μου την έκανε μια νίκη του στη Ριζούπολη επί του πανίσχυρου Απόλλωνα Αθηνών. Ο σπίκερ του ραδιοφώνου έλεγε και ξανάλεγε για το εκπληκτικό γκολ του Δεϊμέζη, αλλά δεν το είδε κανείς ποτέ. Σε μια εποχή που η τηλεόραση ήταν σπάνιο είδος, οι κάμερες πήγαιναν μόνο στα ματς των μεγάλων!
Ακριβή ημερομηνία δεν θυμάμαι, αλλά ήταν χειμώνας του 1972 όταν αυτά τα ονόματα, τα οποία άκουγα από το ραδιόφωνο και έμπαιναν από τα λιγοστά στιγμιότυπα της «Αθλητικής Κυριακής» στο σπίτι, έλαβαν σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια μου. Με αντίπαλο τον Εθνικό στο Στάδιο Καραϊσκάκη, με τον κόσμο από νωρίς εκεί, στις εξέδρες, ένα απομεσήμερο Κυριακής. Το παιχνίδι, συγκλονιστικό, με τον Φωστήρα να προηγείται 3-1 και να χάνει 4-3.
Λίγες εβδομάδες μετά, στην τηλεόραση, συνειδητοποίησα και γιατί τον έλεγαν «φονέα των γιγάντων». Η νίκη επί του Ολυμπιακού (με Υβ, Αργυρούδη, Δεληκάρη και Γιούτσο) στον Ταύρο με 3-1 ήταν αποτέλεσμα μιας μεγάλης προσπάθειας με τη σφραγίδα του Ρεμούνδου και πιθανότατα το καλύτερο ματς στην καριέρα του Σινανίδη. Στα χρόνια που ακολούθησαν πήγα στο γήπεδο μερικές φορές ακόμα προς τον Ταύρο. Είδα την Παναχαϊκή του Δαβουρλή και του Ρήγα να σκύβει το κεφάλι. Είδα το καμάρι το Ταύρου να νικά τον Πανιώνιο του Δέδε, του Μαύρου, του Χάιτα και του Σκρέκη. Την ΑΕΚ, με Παπαϊωάνου, Νικολάου, Τόσκα, να χάνει πιο εύκολα από ό,τι δείχνει το τελικό 2-1.
Κυρίως, όμως, απόλαυσα ένα αληθινό ποδοσφαιρικό ρεσιτάλ των παιδιών του Φωστήρα με τον ΠΑΟΚ του Σάνον, του Κούδα, του Σαράφη και του Τερζανίδη. Ενα εντυπωσιακό και καθαρό 3-1, λίγες μέρες μάλιστα μετά την ιστορική πρόκριση του «Δικεφάλου του Βορρά» με 4-0 επί της γαλλικής Λιόν!
Ενα αλλο απόγευμα του 1973, στον Ταύρο, ένα απίθανο γκολ από το μαγικό αριστερό πόδι του Χουάν Ραμόν Βερόν γλίτωσε τον ΠΑΟ του Πούσκας από την ήττα. Ημουν εκεί και τον Μάρτη του '74, όταν στα τελειώματα της ομάδας ο Ολυμπιακός του Πετρόπουλου δεν σταματούσε να σκοράρει, για να πετύχει το περίφημο πια 11-0. Η παρέα του Ταύρου το 1974 δεν μπόρεσε να κρατηθεί στη μεγάλη κατηγορία κι από τότε δεν ξαναγύρισε. Τα ονόματα που ανέφερα πιο πάνω, όμως, αλλά και ο Πανόπουλος, ο Κατάνιας, ο Νάτσης, ο Λάζος, ο Αλβέρτος, ο Γεράκης, ο Μπιτούνης μπόρεσαν να κρατηθούν στις μνήμες όλων εμάς που αγαπήσαμε την μπάλα σε εκείνα τα χρόνια με τα ξερά γήπεδα, αλλά και τις γεμάτες εξέδρες!
Από την ομάδα στην οποία ξεκίνησε ο 16χρονος Κώστας Ελευθεράκης το επιτυχημένο ταξίδι του στο ελληνικό ποδόσφαιρο και ο αείμνηστος Παναγιώτης Βεντούρης έκανε τα πρώτα βήματά του, για να γίνει μετά αναντικατάστατο στέλεχος της ΑΕΚ του Στάνκοβιτς, πέρασαν κι άλλα ταλέντα τη δεκαετία του '70 και του '80. Ο Φωστήρας με την κατάκτηση του Κυπέλλου της Αθήνας πριν από λίγες μέρες ξανάρθε στο προσκήνιο, αλλά, ειλικρινά, για μένα είναι σαν να μην έφυγε ποτέ!
